Zomervakantie 2009

Zomervakantie 2009, Normandië, Bretagne (Frans Atlantische kust) en Elzas.

In de zomer 2009 bezoeken we de Frans Atlantische kust en gaan we op weg naar de landingsstranden van D-Day.

Na wat tips van reizigers onderweg in de voorgaande vakanties leek het ons wel eens leuk om die Franse kust eens van dichtbij te bekijken en dan voorál de D-Day stranden én het eilandje St Michel (Chef Chef) waarop een middeleeuws kasteeldorp was gevestigd.

De heenreis gaat zo kort als mogelijk richting het eeste reisdoel en onderweg zien we al veel mooie dingen die de moeite waard zijn.

Le Tréport.

 Het dorpje heeft een prachtige binnenstad en een deel ervan ligt tegen de steile klif aangeplakt zodat je niet anders kan dan véél trappen beklimmen.

 Eenmaal boven heb je dan wél een fantastisch uitzicht en beneden op het strand is het uitzicht al even mooi.

De oude vuurtoren.

Vissersdorp bij uitstek.

 Aan de vissershaven ligt de lokale visafslag waar je elke dag, óók op zondag, je verse vis en schaaldieren kunt kopen tegen erg aantrekkelijke prijzen.

Het uitzicht 's avonds vanaf de camperplaats.

De krijtrotsen aan de kust, met bovenop de camperplaats.

St Valery en Caux:

Het dorpje St Valery en Caux is voor ons een voorproefje van wat ons te wachten staat, zúlke krijtrotsen hebben we nog nooit van dichtbij gezien en het overtreft de foto's die we, voordat de vakantie begon, hadden bekeken.

Ook dit dorpje beschikt weer over zijn eigen vissershaventje en er liggen nog kleine oude vissersbootjes die door de lokale bevolking nog steeds wordt gebruikt.

Étretat:

Aangekomen in Étretat wacht ons een ware verassing, krijtrotsen zoals we ze niet hadden kunnen dromen, wat een bijzonder fenomeen.

Hier worden alweer de resten van de Atlantikwall duidelijk waargenomen en heeft de geschiedenis zijn onuitwisbare sporen achtergelaten.

De resten van een bunker in de rots.

Funderingen van een wachtershuis.

 Boven op de kliffen is het uitzicht mooi en alhoewel het mistig en niet zulk warm weer was geweest lijkt het toch iets op te klaren

Pont de Normandie:

Ook wij moeten er aan geloven en moeten over de indrukwekkende brug waar al vele oude campertjes rokend en puffend de geest hadden gegeven. Met samengeknepen billen en voorzichtig in een lage versnelling met middelhoog toerental begint de klim.

Als we het bord richting Caen zien begint het avontuur pas goed, we moeten over de beruchte boogbrug die al menig campertje heeft gesloopt.

Eenmaal de tolpoort voorbij is er geen weg meer terug en moeten we met gepaste voorzichtigheid ons oude campertje aansporen om de klim te voltooien.

 Na Luik in België was dit de allereerste serieuze klim voor ons en hoopten we dat de camper dit zou kunnen volhouden. Als we het eindpunt van de brug zien zijn we overtuigd, dit oudje zal ons nog ver brengen.

Honfleur:

 Het dorpje Honfleur is weer een van de middeleeuwse stadjes die we nog vaak op deze reis zullen tegenkomen.

In het midden van het dorpsplein staat een reusachtige volledig houten kerk die we natuurlijk ook van binnen bekijken.

De oude vakwerkhuizen hebben veel weg van de vakwerkhuizen die we al vaak in Duitsland hebben gezien en alhoewel dit plaatsje zich toch écht aan de Frans Atlantische kust bevindt zou je denken dat je in een doorsnee Duitse altstadt bent.

Ranville - Benouville:

 De reis gaat via Granville-Benouville waar we zonder er op gezocht te hebben zomaar op het Pegasus memorial stuiten en dus een tussenstop maken om het museum te bezichtigen

De Pegasus brug is een brug die tijdens de tweede wereldoorlog door de Ami's is geconstrueerd omdat dit een snelle manier van bruggen bouwen was

Op het terrein lag ook nog (een replica ?) van een van de vele houten zweefvliegtuigen die gebruikt werden tijden de landingen op D-Day.

Ouistreham:

We reizen door naar Ouistreham waar we een paar nachten wilden staan op de camperplaats vlakbij het strand omdat er de dagen erna veel te doen zou zijn en tevens het Franse nationale feest zou plaatsvinden met een groot vuurwerkspektakel op het strand.

Het weer lijkt niet echt goed te gaan worden en hopelijk kan vanavond de grote vuurwerkshow wel doorgaan.

Ouistreham heeft een heel mooi en vooral groot zandstrand waar menig toerist zich in de zomer thuis voelt, dit is echter niet ons ding en we proberen zoals altijd de toeristen te mijden.

De grote knaller van onze vakantie in Frankrijk:

Het was een imposant vuurwerkspektakel en het is gewoonweg teveel om overal foto's van te plaatsen

Een ding staat vast die Fransen kunnen wel een verduveld goeie vuurwerkshow in elkaar knutselen. Het strand stond boordevol met duizenden toeschouwers en toch had iedereen meer dan voldoende ruimt om alles goed te bekijken.

De feestelijkheden gaan nog even door met live muziek tot 's avonds laat, vóór 12 uur echter is het doodstil en dooft overal op het strand het licht, tijd om de camper op te zoeken en naar bed te gaan.

De landingsstranden van D-Day:

Dan komen we aan bij de eerste van de 5 beruchte stranden waar de eerste bevrijders tijdens de tweede wereldoorlog voet aan wal zetten en waar vele van hen zijn gesneuveld tijdens wat "Operatie Overlord" als codenaam meekreeg.

We bezoeken zowel Sword, Juno, Gold, Omaha en Utah Beach en betuigen ons respect aan de soldaten die daar keihard hebben gevochten voor het terug veroveren van ónze vrijheid op de Duitse bezetter.

 Arromanches les Bains (Gold Beach):

 Het meeste indruk maakt wel het strand bij Arromanches les Bains, ofwel Gold Beach, waar nog steeds de resten van de tijdelijke haven waren te vinden.

 De haven bestond uit immens grote betonnen caissons die vanuit Engeland hierheen waren gesleept. en waarmee de zogenaamde "Mullberry harbor" kon worden gevormd.

Point du Hoc:

 Bovenop de kliffen bij Omaha Beach bevindt zich het Pointe du Hoc memorial wat we zéker wilden bezoeken.

 Pointe du Hoc is het zwaarst gebombardeerde plekje aan de Franse kust en op vrijwel elke vierkante meter heeft men tijdens de invasie wel een bom gedropt zo lijkt het wel. Het landschap is bezaaid met kraters, de een nog heftiger dan de andere en van de Ooit zo sterke Duitse fortificaties is werkelijk niets meer over dan wat hopen puin.

Sainte Mére Eglise:

 Natuurlijk ontkomen we er niet aan om óók nog even het dorpje St. Maire Eglise te bezoeken waar in de tweede wereldoorlog US paratrooper John Steele  heel wat benauwde uurtjes had doorgebracht, hangend aan de kerktoren met zijn parachute.

Mont St. Michel:

Na de invasiestranden word het weer eens tijd voor een wat luchtiger onderwerp en trekken we door naar Mont St. Michel, een eilandje in zee waarop een Kerk en klooster is gevestigd en wat een soort van vestingstadje is dat jaarlijks miljoenen toeristen trekt. Om hier de toeristen te mijden zal niet makkelijk worden dus we besluiten het merendeel van onze tijd aldaar in de avond op het eiland te gaan rondneuzen.

Op het kloostereilandje Mont St. Michel wandelen we 's avonds in de sfeervol verlichte straatjes en steegjes en kan je zélfs een deel op de kantelen van het slot rondstruinen.

   

Het was gelukkig erg rustig en van de vele, vooral Chinese, toeristen was 's avonds niet veel meer te merken en we konden op ons gemak eens flink wat foto's schieten. Helaas bleek de lens defect te zijn zodat de meeste foto's niet echt goed scherpgesteld werden op de automatische stand.

We sluiten de avond af met een lekker kopje koffie in de camper die we 's middags op een camping aan het begin van de toegangsweg hadden gezet en duiken vroeg in bed.

De volgende dag bezoeken we nogmaals het eiland en nemen er nog de nodige foto's en genieten opnieuw van de rust, ook vandaag laten de toeristen zich bijna niet zien en hebben we het rijk bijna alleen.

We wandelen uitgebreid op de kantelen en bekijken elk deel van de verdedigingsmuur op ons gemak en genieten dat het een lieve lust is.

Cap Fréhel:

We reizen verder naar cap Fréhel en onderweg passeren we een haventje waar niet veel water meer in staat, het is overduidelijk eb en de alle bootjes liggen op het droge.

Als we op de kaap de nacht hebben doorgebracht op de parkeerplaats die voor bezoekers van de vuurtoren en de kaap gedacht was rijden we verder en komen opnieuw door een haventje waar de schepen allemaal droog liggen vanwege de eb.

 Het is voor ons best een zotte aanblik al die boten die zomaar op de bodem van de haven liggen terwijl niemand het vreemd vindt.

Op naar de volgende bestemming.

We rijden tussendoor langs mooie plekjes en zijn eigenlijk op weg naar st Nazaire waar zich nog een groot deel van een duikbootbasis uit de tweede wereldoorlog moet bevinden en we nog een heuse onderzeeër uit die periode zouden moeten kunnen bezichtigen, maar onderweg komen we eerst nog veel mooie plekjes die we ook zéker willen bezoeken..

Onderweg rijden we langs de in verval geraakte elektriciteit centrale van Pont Rolland, hier moeten we later nog maar eens heen om het van dichterbij te bekijken.

Ploumanach, de Roze granietkust:

We reizen verder langs de kust en komen aan bij een merkwaardig dorpje aan zee, de héle haven ligt bezaaid met grote roze granieten keien, het lijkt wel een plekje uit de ijstijd.

Het dorpje Ploumanach waar de kust bezaaid is met roze graniet.

De natuur houdt zichzelf hier in evenwicht.

Sommige keien zijn nog niet van elkaar gescheiden maar je kan zien, door de slijtsporen, dat ooit ook deze keien uiteenvallen in kleinere stukken.

Blaasjeswier tussen de stenen.

En de reis gaat verder:

We overnachten weer eens op een plekje met een geweldig uitzicht en een mooie zonsondergang aan de kust.

De kust ligt hier boordevol met eetbaar zeewier en we zien 's morgens al vroeg enkele lokale bewoners manden met zeewier plukken en meenemen in hun bestelauto, zélfs restauranthouders, zoals we zien op de reclame op de auto's, komen hier hun producten halen, gratis en voor noppes :)

Zo ver je kijken kan ligt er zeewier.

Zeewier in alle soorten en kleuren die vrijwel allemaal eetbaar zijn en een gewilde buit voor de lokale bewoners. Elke dag vers en gratis, beter kán het leven niet zijn.

De volgende dag trekken we weer verder op weg naar onze volgende bestemming.

Een middeleeuws kerkje.

En een middeleeuws fort.

 Onderweg is er weer van alles te zien en te bezoeken.

Konijntjes zo ver je kunt kijken:

We komen aan bij de kliffen van Plouharnel waar zich nog een voormalige batterij uit de tweede wereldoorlog bevindt dat inmiddels is overgelaten aan een gigantische konijnenpopulatie met als doel het in stand houden of terug laten keren van de natuur.

We overnachten dit keer midden op dit voormalige Duitse verdedigingswerk dat deel was van de Atlantkwall, en waar nog resten van radiotorens en radar toren te zien waren.

Overal liggen nog de resten van bunkers en opslagplaatsen en overal waar je kijkt duiken er konijntjes weg of op, het zijn er werkelijk duizenden.

Zelfs delen van de sporen waarover de grote granaten voor de immense kanonnen werden vervoerd waren nog duidelijk aanwezig.

Links: Een skelet van wat ooit een werkplaats van een of ander soort staat nog overeind.

 Rechts: onze camper op de vrije parkeerplaats.

We reizen verder over de plaatsje Quiberon en Carnac waar we overnachten aan zee.

Overnachten we op een verlaten parkeerplaats aan zee.

St Nazaire:

Vandaag brengt de reis ons naar St Nazaire waar we weer een stukje geschiedenis hopen te vinden, de grootste duikbootbasis aan de Atlantische kust uit de tweede wereld oorlog.

 Links: onderweg naar de duikbootbunkers passeren we iets wat op een elektriciteitscentrale, uit de periode rond de tweede wereldoorlog, lijkt.
 Rechts: de vermaarde duikbootbunkers.

Op het dak van de duikbootbunkers van St Nazaire.

Nu we er toch zijn bezoeken we natuurlijk ook de onderzeeër die zou zijn buitgemaakt op de Duitse bezetters.

De meeste delen zijn inmiddels weer in gebruik.

Ook zien we in St Nazaire een nog volledig werkende en in gebruik zijnde Pegasus brug die we eerder op de reis in een museum voorbij zagen komen.

's Avonds maken we weer onze inmiddels standaard avondwandelingetje en nemen wat foto's van de mooie verlichte omgeving en objecten.

De haven bij avond.

De verlichte wandelroute in de bunker.

St Michel Chef Chef:

We verlaten St Nazaire en gaan op weg naar St Michel Chef Chef, een vissersdorp aan de Atlantische kust waar nog op traditionele wijze garnaal word gevangen en waar je de traditionele, op palen gebouwde, vissershutten nog ziet staan.

De, op palen gebouwde, vissershutjes bij Saint Michel Chef Chef zijn bijzonder om te zien.

Je zie hier ook óveral om je heen mosselbanken, werkelijk miljarden mosselen die niet alleen in hun natuurlijke omgeving hier groeien maar ongetwijfeld ook veel exemplaren die afkomstig zijn uit de iets verder gelegen mossel kwekerijen.

Het is dan ook geen wonder dat je zodra het eb wordt de lokale bewoners van dit gebied massaal ziet toestromen om mosselen te rapen en dát laten ook wij niet aan ons voorbij gaan. We rapen bijna 9 kilo mosselen en nemen deze mee in een emmer waarna we ons uitleven op het schoonmaken ervan.

Links: Oma biedt zich aan om te helpen met het schoonkrabben van de geraapte mosselen die ze natuurlijk gráág eens wil proeven. 

 Rechts: Jaaaa hoor, Opa heeft het voor elkaar, de afvoer van de gootsteen in de camper totáál verstopt met resten van de afgeschraapte zeepokken. Het duurde nog dágen om dat probleem op te lossen en de afvoer weer vrij te maken.

En terwijl Marianne geniet en ik de mosselen kook (en de clown uithang) verstrijkt de avond en wordt het nacht. We genieten nog eventjes na van deze wel héél geweldige dag waarop we samen de verse mosselen mochten rapen (en zélfs nog enkele oesters die ik mocht opeten omdat Marianne die niet rauw lust :) ).

Dat we tijdens het rapen kletsnat waren geworden en het water wel érg koud was waren we nu al snel vergeten en doken tevreden in bed.

De volgende ochtend vertrekken we voor een bezoek aan het Marais de Poitevin.

Ook onderweg zien we een soortgelijke bouwwijze van vissershutjes op palen, maar nu in, wat lijkt op, zoetwater.

We rijden door Les Sable 'd Olon en trekken zoveel mogelijk verder langs de kust.

Genieten van zon en zee.

Marais du Belliot ( La-Veniére ):

 We trekken verder en komen door een klein gehucht en besluiten een plekje te gaan zoeken om te overnachten. We zien een bord met een grote P volgen dat en komen op  een parkeerplaatsje achter de rij oude woningen en zetten daar in een nis, omgeven door hoge heggen, onze camper neer. De volgende ochtend blijkt dat we midden op de petanque baan van het dorp zijn gaan staan en worden we wakker van het gezellige spel dat zich nu noodgedwongen op de parkeerplaats afspeelt. We worden nog uitgenodigd voor een wijntje maar dat slaan we beleefd af, voor ons is dát nog wat te vroeg zo 's morgens om half negen.

Oude half vervallen woningen sieren het straatbeeld.

 Als we 's avonds na de koffie besluiten eens rond te gaan kijken en wandelen we het pad achter de parkeerplaats af naar het mooie moeras dat zich daar bevindt en we genieten van de rust.

Deze moerassen, waarvan je er nog een aantal vindt, vlakbij de kust werden in vroeger tijden gebruikt om zout te winnen of om in het brakke water garnalen of andere, in zout of brak water, levende dieren te kweken en er zijn inmiddels vele benoemd tot wereld erfgoed en staan op de Unesco lijst.

Het Marais du Belliot is helaas niet één van de mooiste moerassen en moet daarvoor zijn plaats afstaan aan het Marais de Poitevin waar we later nog heen reizen.

Het Marais du Belliot is daarvoor dan wél een van de minst bezochte moerassen en de natuur heeft daardoor vrij spel en kan ongestoord verder bestaan.

En als langzaam de schemering valt is er opnieuw een mooie dag voorbij en hebben we écht genoten van alweer een mooie dag aan de kust van Frankrijk.

Le Marais Poitevin:

Het moeras van Poitevin is alweer een pareltje van de Unesco erfgoedlijst echter nu wel voor een (te groot naar mijn mening) deel geschikt gemaakt voor het massa toerisme en veel van de oorspronkelijke bestanddelen zijn geschikt gemaakt om er met bootjes (net als in ons eigen Giethoorn) doorheen te varen. Wat opvalt is dat de véle toeristen geen respect hebben voor de natuur en met veel lawaai, geklater en afval weggooiend de aangelegde vaarwegen bevuilen. Voor mij is het tripje met de boot dus al snel voorbij en besluiten we al vrij snel te vertrekken en de honderden vaak respectloze toeristen vér achter ons te laten.

Ik kan het niet laten toch wat foto's te schieten op plekjes waar het niet zo druk is maar verder dan een tiental foto's komt het helaas niet.

Hier dus maar een kleine indruk van wat wél mogelijk was.

Meobeq:

Dan komen we aan in het plaatsje Meobeq waar alweer de huisjes erg oud zijn en waar de tijd lijkt stilgestaan te hebben, we zoeken een parkeerplaats om te overnachten en blijven hier vandaag.

Een avondwandeling door het oude dorpje levert ook nu weer mooie plaatjes op, jammer is wel dat enkele foto's door de defecte lens, die me al deze hele vakantie plaagt, niet helemaal scherp zijn. 

 We staan vrijwel midden op een grote splitsing waar de parkeerplaats gelegen is maar van verkeersdrukte is totáál niets te merken, het lijkt wel alsof er in dit gebied geen of heel weinig auto's zijn, en we genieten daarom des temeer van onze avond en natuurlijk de nachtrust.

 Rechts: zo zie ze alleen maar op de vele artistieke foto's in de galerieën van de dure kunstenaars die Frankrijk in beeld hebben gebracht, terwijl je ze hier gewoon in het echt tegenkomt :)

Elzas, Ville de Thann:

We reizen door en stoppen nog even bij een mooi stuwmeer en passeren daarna het dorpje Viles de Tann om daarna, via Vianden, de terugreis naar huis te starten.

 Onderweg doen we nog het Pfaffenburg aan en wandelen we nog in het slotpark om daarna de laatste overnachting op de aangrenzende parkeerplaats te genieten, de vakantie is voorbij en we hebben werkelijk genoten van de vele indrukken die we in onze éérste "verre" reis met onze camper hebben opgedaan, en volgend jaar zomer...... dat moeten we nog uitzoeken maar dat het verder weg zal zijn staat nu al vast, ons campertje kan alles aan en is er sterk genoeg voor :)