Zomer 2016

Zomervakantie 2016, Goslar (mijn en kerk), Wernigerode enz. Duitsland, Zwitserland / Italië (kandersteg trein), Lago Iseo (Cristo, drijvende pier) Venetië, Asolo, Colfosco, Stelvio pas, Eira pas, Pairi Daiza.

Ergens onderweg:
19-6-2016

Ergens onderweg, want ik weet niet meer waar :) staan we op een mooi gelegen camping in een geweldig mooi dal, zoiets moois hadden we nog niet eerder gezien.

Het uitzicht over het meer met rechts op de foto een verlicht dak van een hotel als de zon ondergaat.

Kandersteg / Goppenstein:

20-6-2016

De volgende dag vertrekken we voor alweer een langere rit op weg naar Italië en rijden we door geweldig mooie streken en genieten we van het uitzicht. In het routeplan staat dat we met een veerdienst over moeten steken over de grens, als ik wat verder uitzoom kan ik nergens een meer bekennen en we vragen ons af of we dan toch niet weer, door een kaartfout van onze navigatie, verkeerd zijn gereden. Als we dan aankomen bij een station raken we eerst volkomen gedesoriënteerd en zien dat dit een doodlopende weg is die nergens heengaat. Als we de omgeving bekijken zien we dat we hier op een trein zouden moeten en dat lijkt mij wel érg vreemd, én erg duur gaan worden. Dit soort overtochten kost doorgaans een vermogen en dat zal deze keer vast niet anders zijn. Ik twijfel nog of we dit wel moeten doen maar we hebben écht geen andere keus, wáár ik ook kijk op de kaarten er is gewoonweg géén andere manier om vanuit hier in Italië te geraken en moeten we noodgedwongen dan toch een kaartje kopen voor deze, voor ons wel héél bijzondere, veerdienst. De prijs van het kaartje valt, gezien de omstandigheden, redelijk mee en als we na een lange wachttijd het sein krijgen om de trein op te rijden wordt het wel flink spannend. Aan beide zijden van de camper is nog geen vijf centimeter vrije ruimte en af en toe tik ik met de spiegels de stalen balken van het dak aan, als dit maar goed gaat. Een stukje verderop staat er dan wel een touringcar maar die is smaller dan de autobussen die wij kennen en het lijkt wel of deze speciaal is aangepast voor deze vorm van vervoer. Het lukt om zonder schade op de wagon te rijden en we moeten onze motor stopzetten en de camper in de versnelling én op de handrem zetten volgens de aanwijzingen. Als we wachten tot er iemand komt die ons de weg wijst naar de coupe waar het personenvervoer is merken we dat die er niet is, er is wel een personenwagon maar we kunnen de camper niet eens uit omdat er geen ruimte is om de deuren te openen, och ja dat is ook zo, en dan begint de trein te rijden en wat ons dán overkomt overtreft al onze verwachtingen, we rijden met de caravan op de wagon door een kilometers lange tunnel en kunnen geen kánt op. Als er nu wat fout gaat zijn we de sjaak zeggen we nog tegen elkaar en noodgedwongen gaat de interieur verlichting aan en neem ik de telefoon en begin een deel van deze reis te filmen, wát een ervaring, wát een hoogtepunt.

Als we ontdekken dat het hier doodloopt zijn we al te laat en kunnen we niet meer terug.

Héél voorzichtig meter voor meter rijden we zover mogelijk naar voren en sluiten we aan in de lange rij voertuigen die de "overtocht" moeten maken. Dit geeft wel een héél andere betekenis aan het woord "veerdienst"

Slechts een paar centimeter ruimte naast de spiegels en dát is érg krap.

Aan het eind mogen we de trein verlaten en staan we te wachten tot we het groene licht krijgen om het terrein te verlaten en de reis te hervatten.

Torre de Busi, Passo Valcava:

21-6-2016

De volgende stop brengt ons naar de camperplaats in Torre de Busi en als we er aankomen staat er een bordje dat we ons moeten melden in het dorpje bij de lokale kroeg waar er iemand  met een sleutel de ketting zal openen.

Als de ketting is losgemaakt kunnen we gaan staan waar we willen en mogen we de stroomaansluiting en het watertappunt gebruiken, het uitzicht is erg mooi en we rusten even uit na deze lange rit.

We zijn al enkele dagen onderweg en zoals elke vakantie wordt het dan ook eens tijd om de was te doen en omdat we redelijk op tijd zijn en Marianne geen tijd wil verliezen begint ze direct met wassen en hangt het te drogen in de volle zon en een licht briesje. De was droogt vrij snel en binnen 2 uur is het tijd voor een volledige rust.

Als de avond valt en de zon daalt wordt het uitzicht adembenemend en als het volledig donker is zie je de lichtjes van de stad in de grote vallei voor ons, oooh wat is dit mooi.

De volgende dag maken we een wandeling in en rond het dorp en komen we aan bij een grote zendmast. Als we gaan kijken blijkt dit een militaire communicatiemast te zijn en wordt deze ook gebruikt voor het mobiele telefoonnetwerk. Ook hier heeft de tijd niet stilgestaan en is het dorp voorzien van de nieuwste communicatie techniek, dát zie je niet veel in deze kleine bergdorpjes.

Lago d'Iseo ( Pieren van Cristo ):

23-6-2016 / 24-6-2016

Toen ik de reis plande zag ik dat tijden ons bezoek de kunstenaar Cristo ( die van het inpakken ) in het Lago d'Iseo een kunstwerk wilde realiseren met de naam "de pieren van Cristo" en wilde ik daar absoluut naartoe. De reis werd zo gepland dat we er een hele week de tijd voor zouden hebben om het te bezoeken omdat zijn kunstwerken meestal óverbezet waren en we misschien de kans liepen om niet te worden toegelaten.

Als we aankomen in Iseo en we naar de invalidenparkeerplaats willen rijden ( daar hebben we volgens de lokale aanwijzingen recht op ) komen we in een ontzettende drukte terecht waar zélfs de politie geen raad mee weet. We komen op een rotonde waar wij, omdat we de invalidenkaart voeren, driekwart rond zouden moeten maar als we dat proberen is er een wegversperring, we rijden een paar keer rond om toch maar ergens door te kunnen en spreken tot drie maal toe een agent aan die ons toch écht die afrit instuurt waarna zijn collega ons weer terug stuurt naar de rotonden en ons maant door te rijden. Na drie keer ben ik het al meer dan zát en we rijden maar een afslag in die ons langs het meer voert in de hoop ergens nog wat parkeerruimte te vinden. Dan zie ik een plekje en parkeer daar de camper en plots staat er een agent die druk wijst en gebaart. Als ik hem vraag of wij daar mogen staan in het Engels snapt de broeder er hélemaal niks van en lijk ik we Hebreeuws te spreken voor hem. Met gebaren en stampvoeten maakt hij ons duidelijk dat we ergens anders moeten parkeren en dat deze plek voor tóuringcars is gereserveerd, touringcars notabéne, terwijl wij met een redelijk flinke camper normaal gesproken óók op die plekken mogen staan en al zéker nu we twee invalidenkaarten voor het raam hebben hangen. De man is niet te overtuigen en stuurt ons weg. Gelukkig zie ik in mijn ooghoeken al een andere camper die een camping eigenaar ervan heeft overtuigd dat hij wil parkeren op de plaatsen aan de openbare weg en omdat de camping eigenaar onze kaarten zien moet iedereen een beetje opschikken en kunnen wij er ook bij. Het is krap maar we hebben een plekje én worden geknipt en geschoren, € 25,- per nacht op een klotenplek met de neus naar beneden en zónder énige luxe, oké we mogen dan wél het toiletgebouwtje gebruiken voor die prijs maar het strand is taboe, wát een oplichter. In ieder geval kunnen we hier de nacht staan, we slapen slecht omdat de camper erg scheef naar voren staat maar we moeten het ermee doen.

De volgende dag gaat het naar de pieren van Cristo en we kunnen gebruik maken van de gratis pendelbussen die vlakbij de camping vertrekken, dat is een mazzeltje.

Links: Vermijd deze camping als je niet getild wilt worden, wanneer je in de buurt bent zoek je beter een andere plek.

Als we aankomen bij de ingang moeten we een eeuwigheid wachten en worden er maar mondjesmaat mensen toegelaten omdat de pieren overvol dreigen te raken en de veiligheid niet langer gegarandeerd kan worden als er nog meer bezoekers worden toegelaten. Voor elke bezoeker die er af komt mag er een nieuwe naar binnen en dat gaat in groepjes van maximaal 50 personen, 50 er af, 50 er op.

Als we eindelijk op de pieren toegelaten worden snappen we waarom, het is er óvervol en je ziet de pieren gewoon bijna bezwijken onder het gewicht van de véle toeristen.

Al diréct bij de ingang wordt er gewaarschuwd voldoende drinkwater mee te nemen omdat de temperatuur onverantwoord hoog is en de 40 graden Celcius inmiddels al overstijgt, en dan is het nog geen 12:00 uur, dát zal in de middag nog een stuk hoger worden en nu al rijden de ambulances af en aan om de vele, onder de warmte bezweken mensen af te voeren.

We passen ons aan aan de hoge temperatuur en wandelen bedaard en bewust om zoveel mogelijk energie te sparen en ondertussen drinken we genoeg en rusten we op tijd uit. 

Marianne heeft het erg moeilijk en op een gegeven moment moet ik haar ondersteunen en helpen om weer terug te komen bij de ingang. Als we daar aankomen zoeken we een bankje op en kopen we elk een liter bronwater in een klein supermarktje aan de weg.

Omdat er gratis pendelbussen rijden wachten we bij een van de haltes tot er een bus komt die weer naar de camping rijdt maar na meer dan anderhalf uur wachten komt er een mededeling dat de chauffeurs weigeren nog verder te rijden, ze staken gewoonweg de dienstregeling en we worden aan ons lot overgelaten. Als we dan toch een bus te pakken krijgen die een heel eind onze kant zou opgaan stappen we in en overleggen met de chauffeur dat hij ons zal waarschuwen als we zo dicht mogelijk bij de camping zijn. De man legt uit dat we bij het kleine kerkje rechts, een paar kilometer verderop, moeten uitstappen en dat hij niet verder gaat. Als we op advies van een medereiziger dan uitstappen blijkt dat we nog ettelijke kilometers moeten lopen voordat we bij de camper zijn en doodmoe gaan we op weg. En onderweg moeten we enkele keren flink rusten. Ondertussen hebben we flinke pijn, en last van benauwdheid omdat het water al kilometers geleden is opgeraakt, en zijn we blij als we het eind hebben gehaald en aan het eind van de weg de campingborden zien staan.

Als we in de camper zijn duiken we in bed en vallen doodmoe in slaap om na ruim 2 uur wakker te schrikken. We moeten nog eten koken en als we het eten op hebben springen we nog even snel onder de douche en dan is het al zo laat dat we verder geen andere dingen meer ondernemen en, na het nemen van een dikke paracetamol pil,  in bed gaan. We slapen dit keer goed en worden de volgende morgen laat wakker. Na het ontbijt gaan we weer op pad naar de volgende bestemming.

Het Cristo avontuur heeft een ware aanslag gepleegd op ons uithoudingsvermogen en we hebben een flinke tijd nodig om een beetje bij te komen dus de volgende bestemming kan maar beter niet al teveel inspanning vergen en een rustdag is nu misschien wel handig.

Onderweg naar Venetië:

25-6-2016 / 26-6-2016

Na de Cristo ervaring en de aanslag op ons lichaam besluiten we een extra rustdag in te lassen en als we aankomen op de volgende camperplaats blijven we daar een extra dag staan. 

De camperplaats bevindt zich onderaan een afrit naast de weg en het is er rustig en we zijn de énige bezoekers dus hebben plaats genoeg. Gek genoeg kunnen we er gratis stroom en water nemen en alleen het lozen is er niet mogelijk.

Aan de overkant van de dijk is er een kleine bistro waar we gezellig wat eten en een ijsje nemen en al rustend de dag doorbrengen.

Venetië:

27-6-2016 t/m  28-6-2016

De volgende rit zal ons naar Venetië leiden en we hoeven niet veel kilometers te maken vandaag.

Als we op de camperplaats aankomen wacht ons een bijzondere verassing en we kunnen het bijna niet geloven.

De naam van de camperplaats bij Venetië, en het erbij gelegen park, is.... tromroffel...... GIULIANO, dat kán geen toeval meer zijn. Opa's grote vriendje, die ik wel héél erg mis, is op deze reis dus toch enigszins bij opa en dát maakt mijn dag in ieder geval méér dan goed.

Maar dan tóch, Venetië, omdat we normaal gesproken alle toeristische plekjes uit de weg gaan en dit soort gelegenheden liefst in een minder druk seizoen bezoeken hebben we bij Venetië geen keus, je moet daar nou eenmaal voor lief nemen dat je overlopen word door de grote massa toeristen. Als we gaan gaan we vroeg, spreken we af, zodat we zo min mogelijk kans lopen om omver gelopen te worden en zovéél als mogelijk de grote stroom toeristen kunnen vermijden en die strategie lijkt te werken. We stappen zo vroeg mogelijk op de bus naar het voormalige eiland ( inmiddels ligt er al jaren een vaste verbinding naar het vasteland ) en  komen in alle rust aan. Als we uitstappen bij het busstation zijn er nog niet veel mensen en kunnen we vrij vlot door de straatjes wandelen zonder al teveel hinder en ondanks het bloedhete weer is het er zo vroeg op de morgen nog goed te doen.

Links: Op de pier vlakbij de camperplaats zien we aan de overkant Venetië liggen.

In de kanalen van Venetië is het er, als we aankomen, nog niet erg druk en heeft iedereen nog een beetje ruimte, dat is in de loop van de dag wel anders en wordt het een drukte van belang.

De smalle straatjes en vaarwegen zijn mooi om te zien en in het zonlicht zijn de kleuren bijzonder mooi. Qua gebouwen en andere objecten is Venetië een oude stad waar nog wel het een en ander aan mag gebeuren, veel muren hebben grote kále plekken waar het stucwerk vanaf gevallen is en niemand zich er om lijkt te bekommeren.

Als "toerist" moet je natuurlijk het San Marco plein bezocht hebben en er de Basiliek van San Marco en het Dogepaleis hebben gezien, jammer genoeg stond de basiliek in de steigers en ook op het San Marco plein was er een deel van de gebouwen in de steigers gezet wegens werkzaamheden.

Basiliek van San Marco.

San Marco plein.

Dogepaleis

Gelukkig zijn we vroeg en is het nog niet al te druk.

Als het al wat drukker begint te worden en zo rond het middaguur iedereen een plekje zoekt om wat te eten of drinken gaan ook wij ergens een hapje eten. Als we op een terrasje gaan zitten en er iets willen bestellen blijkt de tent gerund te worden door Chinesen en dat is op véél plekken zo horen we van een ober op het terrasje waar we een koffietje hadden genomen. Helaas was het bij hem niet mogelijk om wat te gaan eten dus zodoende kwamen we hier terecht. Je moet goed op de menukaarten kijken die buiten hangen want sommige uitbaters rekenen echt woekerprijzen voor een simpele pasta met een tomatensausje.

De Rialto brug

Ook de Rialtobrug staat grotendeels in de steigers en alle winkeltjes zijn gesloten voor publiek en het is een troosteloze blik. We treffen het niet zo lijkt het wel want vrijwel overal waar we komen staat iets in de steigers of is het gesloten voor publiek en worden we gedwongen alternatieven te zoeken. Niet dat het veel verschil maakt want in Venetië is er altijd wel iets te zien volgens de folders.

Als we 's middags op het Rialtoplein op de trapjes die daar zijn zitten en een boterham willen eten zien we dat er een groep toeristen brutaal wordt weggejaagd door de plaatselijk horeca, als je hier niets van ons wilt kopen kan je maar beter verdwijnen zo is de opmerking die ik in het gebroken Engels hoor van één van de bruten. Wij blijven rustig zitten en wachten af en tot onze verbazing lopen de mannen ons gewoon voorbij terwijl wij op ons dooie gemak de duiven af en toe een stukje van ons brood toewerpen.

In het Canal Grande is het inmiddels behoorlijk druk en we horen de gondeliers van veraf luid zingen ( en tegen elkaar tekeer gaan ) om de toeristen die ze vervoeren te vermaken.

Als ik informeer wat ons een rondvaartje gaat kosten schrik ik me rót € 60,- p/p voor 30 minuten en dan alléén als je de boot vol krijgt met 8 personen, anders moet je de hele boot afhuren voor € 600,-

Die gast heeft écht van de verkeerde paddo's gesnoept als hij denkt dat we dát gaan betalen en we lopen door om verder maar geen enkele aandacht meer te schenken aan de gondelmaffia daar.

Rechts: Het Basilica di Santa Maria Gloriosa dei Frari ( ofwel, Basiliek van Santa Maria della Salute ) aan het Canal Grande was helaas ook gesloten voor bezoek.

Al met al was het een érg warme ( alweer over de 40 graden Celcius ) en gezellige dag zo samen, we hebben genoten van het mooie weer en de urenlange wandeling door Venetië maar..... voor ons hoeft dit geen tweede keer, niet omdat het niks is maar gewoon omdat dit niet óns ding is. Rondslenteren in een véél te drukke, véél te toeristisch gerichte omgeving is niet wat wij vakantie noemen en als we terug gaan naar de camper maken we ons op voor het volgende deel van de reis.

Asolo: 

30-6-2016

Onderweg komen we terecht in het dorpje Asolo dat ik als overnachtingsplek had uitgekozen en als we er aankomen blijkt het een klein gezellig dorpje te zijn dat uitnodigt om er eens te gaan wandelen en de bijzondere gebouwen en traverse te gaan bekijken.

Wandelend in het gezellige overdekte winkelstraatje waan je je in een andere dimensie en de smalle straatjes maken een gemoedelijke indruk. Hier kom je tot rust en kan je urenlang wegdromen.

Jammer genoeg zijn er vandaag niet veel winkeltjes geopend en is het niet mogelijk om er een kopje koffie te nuttigen in een restaurantje omdat ook die gesloten zijn.

Na de wandeling door het dorp besluiten we om het kasteel boven op de berg te gaan bezoeken en omdat dat via een flinke lange trap moet gebeuren zijn we naar schatting nog wel even onderweg. Het uitzicht is er mooi en het wandelpad is, alhoewel zwaar, mooi en veilig aangelegd.

Het is een afmattende lange klim en we zijn totáál gesloopt als we boven komen, maar dát hebben we toch maar weer geflikt en pakt niemand ons deze overwinning meer af. Onze gezondheid laat jammer genoeg niet meer ruimte de laatste tijd en al puffend en hijgend zien we als we boven zijn dat het kasteel..... GESLOTEN is en de komende tijd ook n iet meer opent vanwege financiële tekorten, lekker, klimmen we daarvoor meer dan en uur naar boven pffft :)

Als we naar beneden wandelen, dat gaat een stuk makkelijker, nemen we extra de tijd om in het dorpje rond te dwalen en als we terug zijn nemen we een heerlijk broodje bij de broodjesverkopers op het dorpsplein en als langzaam de avond invalt wordt het ook voor ons tijd om te gaan slapen.

Cortina d'Ampezzo:

1-7-2016

We reizen door naar de camperplaats bij Cortina d' Ampezzo waar een camperplaats moet zijn naast een hotel boven aan de pas, als we er komen staan er borden dat er binnenkort een groot wielerevent is.

We melden ons aan bij de beheerder en nemen plaats op de parkeerplaats naast het hotel. Omdat we de enige bezoekers zijn hebben we een ruime keuze en kiezen we een plekje met een mooi uitzicht over de vallei beneden ons.

Het is een mistige ochtend als we de volgende ochtend wakker worden en we merken dat er een aantal motoren op de parkeerplaats naast de eg zijn komen te staan, als we naar buiten gaan zien we dat de voorbereidingen voor de wielertocht in volle gang zijn en voor het hotel de weg wordt afgezet voor verkeer. 

We kunnen nu geen kant meer op en zélfs naar beneden rijden is verboden volgens de borden langs de weg, het wegennet is gesloten tot de volgende dag en we zullen noodgedwongen de wielertocht moeten volgen.

Een helikopter met verslaggevers van de Italiaanse televisie landt op een veldje vlakbij het hotel en laat zijn passagiers uitstappen.

Het uitzicht is ook hier weer bijzonder mooi het berglandschap laat een grote indruk bij ons achter, voor ons is dit de eerste keer dat we in deze streek zijn en we genieten er écht van, de rust die dit allemaal uitstraalt is niet te omschrijven en wie hier niet tot rust kan komen kan nérgens tot rust komen.

Riva di Tures:

4-7-2016

We zijn weer op de terugweg en  planning doen het plaatsje Riva di Tures aan waar, volgens de camper gidsen, een camperplaats moet zijn voor 150 campers.

Als we er aankomen zijn we de énige bezoekers en kiezen we een plekje uit vér achterop het terrein, achter de sportkantine ( of wat er op lijkt ) met een uitzicht over de hele vallei waar we de rest van de dag blijven staan.

Als we gesetteld zijn gaan we op pad voor een wandeling, ergens hier moet een mooie waterval zijn en die willen we graag gaan bekijken. Als we langs het riviertje lopen ziet het er goed uit, dit kon nog wel eens weer een heel mooie dag worden.

Na het bezoekje aan de waterval pikken we op de terugweg een terrasje bij het restaurant aan de weg en nemen we er wat te eten en te drinken.

Links: Onderweg zien we een kudde runderen die verkoeling zoeken in het heldere meer aan de voet van de berg.

Rechts: Het moest er weer van komen, een heerlijk koel biertje.

Als de avond valt en de zon ondergaat hebben we opnieuw een fantastisch uitzicht en genieten we van de rust en het mooie weer, morgen gaan we weer genieten, maar dan van iets anders :)

Kasteel Runkelstein, Noord Italië:

5-7-2016

Onderweg bezoeken we kasteel Runkelstein in Zuid Tirol ( Noord Italië ) en maken er de gebruikelijke foto's. Vandaag is weer een typisch rustige dag omdat we gisteren een flinke wandeling en klim hebben gemaakt naar de waterval

Het kasteel is goed onderhouden en we kunnen er rustig rondkijken omdat het er niet druk is en ook hier weer weinig toeristen te vinden zijn. 

Na de wandeling gaan we terug naar de camper en rijden we door naar het dorpje Vinschau waar volgens de informatie op internet wel iets heel bijzonders te zien moet zijn. 

Vinschau:

5-7-2016

In het dorpje Vinschau, of eigenlijk in de vallei, is een volledig dorp onder water gezet om een stuwmeer te maken voor de elektriciteitsvoorziening en steekt er nog een volledige kerktoren boven het water uit. Omdat alles tegenwoordig als toeristische trekpleister wordt uitgebuit, en zo dus ook hier, moet iedereen natuurlijk dit fenomeen bezoeken en is het voor ons niet mogelijk ergens een fatsoenlijke parkeerplaats te vinden. Ergens dichtbij is een flinke parkeerplaats en omdat rond het kerkje de parkeerplaatsen aan de weg vol zijn wijken we hier naar uit. We doen een korte foto-toer aan de toren, schieten er in rap tempo een paar foto's en vertrekken als de wiedeweerga naar de volgende plek.

Stelvio Pas:

6-7-2016

Bij het maken van de planning voor deze vakantie stuitte ik op een site met de 10 gevaarlijkste wegen van de wereld en viel mijn oog op de Stelvio Pas en ik las dat er maar liefst 48 haarspeldbochten aan de noordkant vanaf Prato, en maar liefst 36 haarspeldbochten aan de zuidkant richting Bormio in zaten en deze met een hoogte van 2758 meter tot een van de hoogste verharde bergpassen in de Alpen werd gerekend en omdat ik wel van een uitdaging houd én wel eens graag op zulke hoogte in de eeuwige sneeuw wilde wandelen plande ik de terugreis van Venetië over deze pas.

Onze aanrijd route lag vanaf Prato naar boven en was dús de meest bochtige route met de 48 haarspeld bochten. In het begin leek het allemaal nog wel mee te vallen totdat we een bocht om reden en er een lang recht stuk voor ons lag waar we de stijgende weg goed konden zien. 

Allemachtig wat is dát ? waar ben ik aan begonnen, dit is heel wat meer dan ik me heb voorgesteld en hoe dichter we de eerste bochten naderden hoe meer ik me begin te realiseren dat als we dit volbrengen er geen énkele weg in Europa is die ons nog bang zou kunnen maken. Marianne kijkt vooruit en vraagt of we dit wel gaan redden en zachtjes maar diep geconcentreerd zeg ik dat het wel meevalt en dat we al ergere wegen achter ons hebben en denk terug aan de grindweg naar Oropa waar we op de rand van de afgrond, én van wat mogelijk was met ons oude campertje tóch maar boven wisten te komen. Diep geconcentreerd, want inmiddels zijn we de eerste paar flink scherpe haarspeldbochten voorbij, rijden we kalm in de tweede versnelling en met rond de 2500 toeren naar boven. Het is wel behoorlijk steil en dát merk je nu wel. We hopen maar dat de koeling van het blok goed blijft met zulke lage snelheden en hebben het geluk dat het buiten zo warm is en dat de airco volop aanstaat, dit help mee om het koelen te verbeteren omdat de ventilator nu volop moet draaien en de luchtstroom door de radiator nu dus ook optimaal is. Ik houd de temperatuur in de gaten en deze loopt niet noemenswaardig op en blijft stabiel, mooi zo, die zorg hebben we gehad. 

Onze gids wijst de weg.

Na een paar flinke scherpe en steile bochten, ik heb geen centje pijn en doe dit met twee vingers in mijn neus, sukkelen we met het hoogste gemak naar boven en dan komt er ineens een idioot naar beneden die ons met hoge snelheid in een bocht de weg afsnijd en ik moet vol op de rem. De chauffeur van de tegenligger was blijkbaar flink angstig en had voor de zekerheid de binnenbocht aangehouden en had het idee dat zijn veiligheid boven die van de anderen ging. Tja en dan sta je stil en moet je vanuit stilstand op een flinke helling weer op gang komen terwijl de bocht voor de camper nét iets te scherp is. Dát word steken dus. Kalm rijd ik een stukje naar voren om vervolgens de camper terug te laten zakken en ik neem de bocht in twee keer wat me makkelijk af gaat. Eigenlijk viel dit erg mee en was het niet meer dan wat ongemakkelijk omdat we niet in één keer door konden halen maar ook deze hindernis lag achter ons en we beklommen de rest van de pas. 

Elke bocht is al even scherp als die ervoor en het is hard werken maar een gewéldige ervaring en na ongeveer de helft van de klim rijd ik lachend en ontspannen naar boven en verbaas me er over dat er zoveel klunzen zijn tóch die weg naar beneden waagden en we lachen over de krampachtige gezichten die we veelvuldig te zien krijgen. Boven aangekomen is het even een beetje lastig om de draai naar de parkeerplaats te maken en moeten we even een klein stukje doorrijden om vervolgens te keren en dan de parkeerplaats op te rijden maar dat is geen onoverkomelijk probleem en boven is er genoeg ruimte om daar te keren. We zetten de camper op een mooi plekje met uitzicht en nemen een kopje koffie en gaan dan even liggen om te rusten van de lange rit.

Bovenop de pas zoeken we een plekje op de parkeerplaats met een mooi uitzicht.

Even het hoofd koel houden nu :)

We zitten nu toch écht boven de boomgrens én in de eeuwige sneeuw, zó hoog zijn we met onze camper nog niet eerder geweest en het voelt best goed dat we dit toch maar weer hebben volbracht en onze camper ons niet in de steek heeft gelaten.

Links: van boven is het nóg indrukwekkender.

Onder: het word al helemaal een gewoonte en opa mist Giuliano écht :).

Het uitzicht op de vallei met de 48 haarspeldbochten is vanaf het hotel naast goed te zien en zoals te zien is op de linkerfoto staan we letterlijk met de camper in de eeuwige sneeuw terwijl ik doodleuk in een korte broek met een T-shirt kan rondlopen. Op de foto onder is te zien hoe het uitzicht vanaf de andere kant is.

We doen een wandeling en lopen naar het ronde gebouw op de berg en nemen er een heerlijk koel glas bier en kijken uit over de vallei

De volgende dag is voor ons weer een wandelmoment en we nemen de skilift naar boven, en alhoewel het in het dorpje erg druk is met de winkelende toeristen merk je er hier totaal niets van we zijn de enige passagiers in de lift.

Boven, bij en rond het skihotel, genieten we van een weids uitzicht over de besneeuwde piste die helaas vanwege lawinegevaar door de extreem hoge temperaturen is afgesloten en er doods bij ligt.

Bovenop de berg is het nog hoger en hebben we een prachtig uitzicht over de bergen.

De skipiste is verlaten en we zijn één van de weinige klanten in het restaurant en buiten op en rond de skipiste.

In de lift geniet oma van de weidse blik.

Eigenlijk zijn er maar weinig toeristen voor deze tijd van het jaar.

Bormio en Eira Pas:

7-7-2016

De weg naar beneden aan de andere kant van de pas is al even indrukwekkend en mooi en we zetten koers naar Bormio.

En alweer hebben we meer dan voldoende ruimte op de camperplaats.

Wat een uitzicht, wát een land, ik geniet van volle teugen van zowel de omgeving als van het camperen, dit is voor mij een gewéldige beleving, juist omdat ik het rijden in bergstreken leuk en uitdagend vind. 

De laatste kilometers, we zijn op weg naar België vlakbij de Franse grens.

Pairi Daiza:

14-7-2016

Vandaag doen we een wereldreis in één dag, althans zo staat het in een van de folders die ik over het park Pairi Daiza heb gelezen. Het dierenpark is zodanig opgezet dat de er aanwezige dieren zoveel mogelijk in de eigen omgeving, of de omgeving van het land waarin ze doorgaans voorkomen, te zien zijn en als we er aankomen is er naast de ruime parkeerplaats ook ruimte op de grasstrook langs de omheining van het dierenpark. Als ik vraag of we daar mogen gaan staan is het geen probleem en plaatsen we da camper op een mooi plekje voor de overnachting. 's Avonds genieten we van een lekker kopje koffie en een kleine ingetogen BBQ en vallen, als de nacht invalt, in slaap met de dierengeluiden uit het park op de achtergrond.

's Morgens worden we fris wakker en we hebben nog niet zó ontspannen geslapen deze vakantie, de dieren geluiden die we 's nachts hoorden hebben ook in onze slaap gezorgd voor een natuurlijke rustige slaap en het lijkt wel alsof we herboren zijn.

Vandaag zal een zware dag worden en we zullen véle kilometers moeten afleggen en we besluiten nog vóór we het park opgaan dat we het vooral rústig aan gaan doen en als het niet meer gaat zullen we terugkeren naar de camper om eventueel de volgende dag verder te gaan kijken.

Al direct bij de ingang valt ons op dat er extra veiligheidsmaatregelen zijn genomen en moet iedereen door een poortje om gescand te worden, deze maatregelen worden genomen omdat er onlangs verschillende terroristische aanslagen zijn geweest in België en men daar nu héél voorzichtig is op plaatsen waar veel mensen komen. Omdat oma een pacemaker heeft mag ze langs de poortjes en wordt ze met een lichtere handscanner gescand waarna we naar binnen mogen.

Als we binnen zijn vallen van de ene verassing in de andere en zien we een dierentuin zoals we er nog nooit een gezien hebben.

We wandelen de hele dag rond in het park en het lijkt alsof je van het ene land in het andere stapt.

De dieren leven hier in nagebootste delen van continenten en alles is er even leuk en boeiend, er is duidelijk véél aandacht besteed aan de details en vooral de Chinese tuin is een plaatje als uit een fotoboek.

Ook het deel van het park wat gebaseerd is op India mag er wezen en er is veel werk gestoken in het nabouwen van de gebouwen en de beelden. Het Boedistische karakter komt er gedetailleerd naar voren en het is alsof je écht in een Indiase stad bent.

Ook aan deze vakantie komt een eind en we moeten weer naar huis, maar door de indrukken in Pairi Daiza komen er weer veel nieuwe ideeën naar boven voor een volgende reis.