Weekendje Biesbosch.
Vanwege de coronacrisis zat een echte vakantie er dit zomer niet in en moesten de plannen om naar óf de Atlantische kust óf Hongarije worden opgeschort tot nadere order.
Omdat er nog geen definitieve plannen gemaakt waren en we in afwachting van hoe alles zou uitpakken inmiddels wel begrepen dat het doorkruisen van Europa geen optie meer was, werd besloten om eventueel wat korte tripjes te maken en zegde oma haar vakantiedagen op en bleef thuiswerken om ook de werkgever enigszins te ontlasten, die door de vele ziekmeldingen wel wat extra personeel achter de hand kon gebruiken.
Omdat we nog niet echt veel in Nederland hadden rondgetoerd en de Biesbosch wel enigszins een wilde natuur en een historisch begrip had volgens de artikelen die opa op internet vond besloten we daar onze trip heen te plannen.
We hadden een leuke camperplaats gevonden en daar zouden we dan blijven overnachten om van daaruit een of twee korte tripjes te maken en we streken neer op Landgoed Clootwijck waar een geweldig vriendelijk echtpaar de dagelijkse bezigheden waarnam. Het landgoed zelf bleek van meneer HAK te zijn, jawel de meneer HAK van de bonen van HAK.
Meneer Hak zelf was normaalgesproken elk weekend aanwezig en rommelde dan wat rond op het landgoed waar hij wat klusjes deed en zo kon genieten van zijn rust en vrije tijd.
De camperplaats zag er leuk uit en bood voldoende plekken om vrij en beschut te staan en toen we aankwamen mochten we zelf uitzoeken wat onze voorkeur had.
Het landgoed had voorheen dienst gedaan als een boomkwekerij en de vorige eigenaar had het terrein zwaar verwaarloosd en veel van de achtergebleven bomen stonden zo op en door elkaar dat er door meneer HAK en de beheerders flink wat moest worden weggeHAKt en gesnoeid, maar het begon al aardig te vlotten.
Meneer Hak had zelfs een aantal reeën aangekocht om het landgoed te bevolken en er liepen kippen, ganzen, eenden en enkele pauwen rond. Later hoorden we dat er plannen liggen voor het opzetten van een soort van kinderboerderij met functie voor opvang van gehandicapte kinderen.
De Biesbosch:
Het tripje naar de Biesbosch viel enigszins tegen omdat er veel onderhoud niet was gedaan door het volledig op slot zitten van Nederland en alle toeristische attracties maar dat mocht de pret niet drukken.
We boekten een rondvaart en genoten van de natuur op en rond het water en de erg enthousiaste gids verteld vol vuur over de streek waar hij was geboren en getogen.
Het Mooie water landschap van de Biesbosch
Het verscholen dorp, Nunspeet.
Op de terugweg wilden we naar het verscholen dorp in de bossen bij Nunspeet, het verscholen dorp is een huttendorp dat in de tweede wereldoorlog werd gebruikt door joodse gezinnen om uit de handen van de Duitsers te blijven onder te duiken in de in de grond uitgegraven hutten.
De hutten waren klein en omdat ze ondergronds lagen soms erg nat en koud, alhoewel op de Veluwe het grondwater erg diep zat, en het was dus geen wonder dat er in die tijd toch wel vrij veel longziektes voorkwamen onder de stadse bevolking die dit natuurgeweld niet gewend was.
 |
De eettafel in het midden van de hut.
|
Omdat er in de grond gebouwd werd was de stahoogte erg laag en moesten we er half gebukt in de hutten rondlopen, pijnlijk voor mijn rug maar dat had ik er voor over.
Boven: de bedstee waarin geslapen kon worden was niet groot en je moest er met opgetrokken voeten de nacht doorbrengen.
Helaas was dit korte tripje alweer voorbij en moesten we huiswaarts keren nét toen we eindelijk dachten dat de vakantie zo slecht nog niet was deze zomer en voldaan reden we langzaam en via een kleine omweg naar huis.
