Zomer 2015

Zomer 2015, Oostenrijk, Slovenië, Kroatië, Italië

Voor deze zomer was een trektocht over Oostenrijk, Italië, Slovenië gepland met als uiteindelijke doel de Plitvice meren in Kroatië en al met al zou de reis ruim 6.000 kilometer bedragen, áls alles naar plan zou verlopen. Fris gaan we op weg en de eerste stop is het XXL Schnitzel restaurant Waldgeist in Duitsland waar we dan op een parkeerplaatsje aan de landweg erachter zullen overnachten waarna de reis doorgaat naar Oostenrijk.



Liechtensteinklamm, Sankt Johann, Pongau:
18-7-2015











 In de Liechtensteinkloof wandelen is een ware belevenis, het water dondert naar beneden met grof geweld en door de waterdamp die er altijd in de kloof hangt is het e heerlijk fris en dat kunnen we met temperaturen ruim boven de dertig graden Celcius nu wel gebruiken.









Af en toe is het klauteren geblazen en ik merk dat Marianne inmiddels al zover hersteld is dat ze mij er compleet uitloopt, ik kan haar nauwelijks nog bijhouden, en alhoewel ze dat niet heel lang volhoudt is het voor ons een teken dat we ons in deze vakantie over haar DCM geen zorgen hoeven te maken.







Ferlach:
18-7-2015

Als we op de camperplaats in Ferlach aankomen blijkt deze direct aan een heerlijke koele rivier te liggen waar heerlijk kristalhelder water uit de hoger gelegen bergen naar beneden stroomt.



Omdat het inmiddels ruim boven de 30 graden warm is besluiten we om te gaan BBQ-en in het water en we zoeken een geschikte steen om op te kunnen koken en zitten met de voeten in het kole water. 


Al direct vanaf aankomst begin is het genieten hier.


Vintgar Kloof:
19-7-2015



De vintgar kloof is net als de Liechtenstein kloof een kloof waardoor een rivier met dooiwater van de hoger gelegen bergen stroomt en die geschikt gemaakt is voor toeristische wandelingen.









Als we de hele kloof doorlopen hebben we aan het eind ervan een gelegenheid om in een iets ruimere setting wat uit te rusten en te genieten van de sprookjesachtige omgeving.









Kamniska Bistrica Bron:
19-7-2015



In deze vakantieplanning was een ritje opgenomen naar de Kamniska Bistrica bron en daar aangekomen was het er erg druk en bijna onmogelijk om de camper te parkeren zodat we deze eerst langs de weg moesten zetten. Iets later, toen er wat auto's vertrokken werd de bus parkeerplaats "onthuld". Waar eerst allemaal personenauto's stonden was de bus parkeerplaats annex camperplaats gelegen en we parkeren daar onze camper.


We hadden intussen al bij de kristalheldere bron gekeken en na het parkeren van de camper hebben we daar enkele uren doorgebracht met de voetjes in het ijskoude water. 

Op de onderste foto achter de grote kei, in het midden links, kwelde het water uit een onderaardse bron omhoog en zagen we de hele dag door mensen hun waterflessen vullen en het direct drinken.



De natuurlijke water bron.

We overnachten hier niet omdat dat voor zover bekend verboden is en reizen af naar Kamp Kolpa Vinica, een Sloveense camping waar we een mooi plaatsje bemachtigen.


Kamp Kolpa Vinica:
20-7-2015

Op weg naar de Plitvice meren gaan we naar een camping ergens op de route. In de informatie die ik vooraf had opgezocht leek dit wel een leuke plek om een nacht door te brengen.



Toen we er aankwamen viel onze mond open van verbazing, de camping eigenaar had werkelijk kosten nog moeite gespaard om er wat moois van te maken en álles maar ook álles was puur handwerk.


Het toiletgebouw was van binnen iets was zo uit een Flintstones film kon zijn gesneden, allemaal houten handwerk en natuursteen gecombineerd met modern roestvrij staal.



De camping lag aan een rivier waar gezwommen kon worden en als we dat doen merk ik dat er iets tegen mijn benen aan komt als ik stil blijf staan en zie, als ik goed kijk wat het is, honderden kleine visjes om ons heen zwemmen die daar in het schone water opgroeien tot grotere exemplaren.


21-7-2015































We brengen een bezoek aan de wereldberoemde meren van Plitvice en het is echt ongelooflijk mooi om mee te maken hoe de natuur zoiets moois voort kan brengen. Ok hier en daar moet er een beetje worden geholpen met snelbeton om de slijtageplekken wat op te vullen omdat anders de biotoop te snel verstoord zou raken maar dat is op een heel nette en bijna onzichtbare manier gedaan en het valt mij alleen op omdat ik wat beter kijk als ik denk beton te herkennen tussen het natuursteen.



Rechts: Als echte toerist laten ok wij ons fotograferen door een andere toerist die ons dat vriendelijk aanbied, dit moment willen we niet vergeten en zo hebben we het bewijs voor later dat we ook deze beproeving weer hebben volbracht, want een beproeving dát was het.





Links en onder: De vele watervallen en water plateaus zijn een lust voor het oog en ongewild blijven we overal een beetje treuzelen om alles wat beter te bekijken en foto's te maken.















Uiteindelijk worden het héél veel foto's en een klein deel van de mooiste foto's plaats ik in dit blog. Het zijn er meer dan van andere plekjes die we bezocht hebben en dat geeft al aan hoe mooi we het hier vonden.
















Rechts: Het kraakheldere water verbergt niets voor het oog en je ziet letterlijk de vissen zwemmen en tot het kleinste garnaaltje kan je het hele leven in de meren waarnemen.









Het zou te ver gaan om alle foto's te plaatsen maar om een indruk te geven van de schoonheid van dit gebied laat ik hier wat foto's zien van een iets bredere horizon. 






Aan het eind van de wandeling die uren duurt en waar we de nodige rustpauzes hebben ingelast volgt een duivelse klim. Bij aanvang hadden we gevraagd of de wandeling goed te doen was voor hartpatiënten en werd ons verteld dat er geen probleem was. Nou daar klopte dus niets van, we moesten een klim van meer dan honderd meter volbrengen en ik moest Marianne letterlijk de trappen en steile paden op sleuren om boven te komen. Uiteindelijk hebben we na ruim een uur het eind gehaald en hebben we achteraf geen moment spijt dat we dit hebben gedaan. 

Plitvice meren.



Senj, Adriatische zee: 
22-7-2015



We verlaten Plitvice en gaan volgens plan verder richting Senj waar we zoals gepland een paar dagen langs de kust zullen trekken.







We komen aan in het mooie kustplaatsje aan het eind van de middag en als de zon ondergaat zien we hoe mooi het licht hier is.






Terwijl Marianne de stoelen neerzet om buiten te genieten van een lekker kopje koffie gaat langzaam de zon onder en is het genieten geblazen.





In de middag hebben we, omdat de temperaturen onmenselijk waren, een paar uurtjes doorgebracht in het heldere zeewater en merken we dat het zoutgehalte hier hoger ligt dan verwacht en beginnen we af en toe spontaan te drijven. Ook zien we de veel visjes met mooie kleuren rond onze benen zwemmen als we stil als een zoutpilaar blijven staan. Het is hier prachtig en voor de drukte op de camping, het staat propvol, valt het nog mee hoeveel lawaai er is, iedereen is stil van verbazing zo lijkt het wel. We blijven hier een extra dag om van de zee en de omgeving te genieten.

Een stralende zonsondergang in Senj.

Pazin:
24-7-2015

Op aanraden van de eigenaar van de camperplaats bij Plitvice bezoeken we de binnenlanden van het schiereiland Istrië omdat volgens hem dáár juist de pareltjes zitten die wij op onze vakanties proberen te vinden.



In het mooie oude dorpje Pazin wandelen we door de smalle straatjes waar de bijna in verval geraakte woningen ons opvallen.












Het dorpje ligt bovenop een rotspartij en vlak naast het dorp is een diepe kloof te zien waar, als we het houten pad beneden zien, gewandeld kan worden. Iets verderop ontdekken we een gigantische trap die er is gemaakt en waar je via nog wat smalle paadjes beneden kan komen.



We laten het bij een kijkje in de diepte en na de ervaringen in Plitvice lijkt het ons niet wijs om de afdaling te doen, want alles wat naar beneden gaat moet ook weer naar boven en voorál dat naar boven komen is voor ons beiden toch een echte worsteling geworden, zucht we worden oud :)











Ondanks het nog steeds erg warme weer, we tikken de 40 graden aan, gaat het wandelen ons redelijk goed af zolang we maar genoeg rusten en af en toe wat uitpuffen in de schaduw. Vandaar dat we nu dan ook graag in de schaduwrijke smalle straatjes wat extra tijd nemen en er foto's nemen van de mooie oude geveltjes en steegjes









Hum:
25-7-2015

Omdat we de tips volgen die we van de camperplaats eigenaar en vooraanstaand hartchirurg ( jáwel ook dat nog ) bij Plitvice kregen, rijden we door het inlandse deel van Istrië en komen we terecht in een gebied waar op dat moment veel kleine en grotere bosbranden woeden. Op sommige plekken moeten we vooral doorrijden en niet stoppen omdat daar het bermgras al in brand staat en we de kans lopen ingesloten te raken.

Dan staan er plotseling, als we linksaf willen slaan naar het bergdorpje Hüm, een paar verkeersregelaars die ons verbieden het gebied in te rijden en we vrezen het ergste, zou het dan tóch gebeuren en we zijn vastgelopen in het bosbrandgebied ?

Niets is echter minder waar en het blijkt dat we worden doorgeleid naar een parkeerplek op een paar weilanden in het dal omdat er op het moment dat wij aankomen opnamen gemaakt worden voor een documentaire over het eeuwenoude dorpje en we daarom niet op de parkeerplaats bij het dorp terecht kunnen.


Links: Het kerkje wordt voorzien van een laagje make-up zodat het op de opnamen lijkt alsof de toestand "gezonder" is en de belabberde staat van het gebouwtje wat wordt afgezwakt.



Smalle straatjes in het kleine dorpje waar je fijn kan rond slenteren.











Rechtsonder: Een gebouwtje dat lijkt op een torentje dat als uitkijk diende in de middeleeuwen.
















Onder: Zélfs in deze barre omstandigheden zorgen de bewoners er voor dat er in de smalle straatjes voldoende groen te zien is en worden planten en struiken goed verzorgt.




Buzet:
25-7-2015



Na Hüm rijden we direct door naar onze volgende bestemming en onderweg doen we het plaatsje Buzet aan, alweer een tip van de camperplaats eigenaar bij Plitvice en ook hier wandelen we opnieuw door bijna middeleeuwse straatjes en vergapen ons aan de schoonheid van dat alles.







De tips van de vriendelijke man zijn goud waard zo blijkt en we zijn blij dat we zijn advies hebben opgevolgd, déze vakantie zullen we, al was het alleen maar hierom, niet vergeten. Terwijl we zwijmelend door de straatjes genieten van opnieuw de rust die er deze dorpjes heerst gaat de dag langzaam voorbij. 





Omgeving Labin:
26-7-2015

We willen uiteindelijk volgens plan tóch de stad Pula aandoen en het wordt nu langzaam tijd dat we de oorspronkelijke route weer gaan oppakken en na enig zoekwerk stippelen we een volgende route uit die ons daar brengen moet.

De reis gaat tussendoor richting de kust en dán houdt ineens het asfalt op en stuiten we op een grindweg. Omdat er wél borden staan met een wegennummer en het als autoweg op de kaart staat rijden we door, het kán immers zijn dat er werkzaamheden aan de weg zijn en we nu over de grondverstevigingslaag voor nieuw asfalt rijden.

Tot onze verbazing zijn er tot nu toe nergens werkzaamheden en komen we aan op de top waar we een prachtig uitzicht over een baai hebben en waar aan de voet van de berg, bij het water, een vissersdorpje gelegen is en waar een aantal jachten liggen, kennelijk is het hoge gebouw een hotel en de haven ook een jachthaven. We kunnen niet aan de overkant komen en er met de camper naar beneden dus blijven we boven staan.


Het uitzicht over de baai is erg mooi en als we wat rondlopen ontdekken we een mogelijkheid om naar beneden te lopen over een pad dat redelijk te doen lijkt en niet te steil is.









We nemen eerst een kopje koffie in alle rust en bereiden ons voor op de wandeltocht naar de baai.






















Als we naar beneden wandelen stuiten we op een bod dat aangeeft dat we ons gaan begeven op militair terrein en mogen we niet verder. een klein stukje verderop staat een wachthuisje, dat leeg is en er géén sporen van iets of iemand te zien is.




We nemen het risico en wandelen naar beneden en als we daar aankomen blijkt dat er een heel eind verderop een aanlegsteiger is en er gebouwen staan van de opleidingskazerne die er gelegen was.



Inmiddels is alles verlaten en als ik wat beter kijk met de verrekijker die ik toevallig op deze wandeling mee had zie ik dat de aanlegsteiger voor een groot deel vervallen is en het terrein bij de gebouwen al overwoekerd is met veel onkruid en zelfs enkele kleine boompjes.



Als we terug zijn bij de camper genieten we nog van een heerlijke BBQ maaltijd en overnachten op de parkeerstrook langs de weg. De nacht verloopt rustig en zonder problemen.

Een viskwekerij in de baai


Liznjan, Medulin:
27-7-2015


We reizen door naar Liznjan en komen aan in een prachtige baai met grindstrand en zijn we blij verrast als er een héél mooie plek beschikbaar is direct aan het water waar we de camper neerzetten.



Het strandje aan de baai is een uitspanningsoord voor lokale toeristen en in de baai zien we een aantal zwemmers genieten van het frisse water.




Op het grindstrandje staat een douche-toiletgebouwtje waar je het zoute water kunt afspoelen en we kunnen er vers water innemen en het toilet lozen in een hurktoilet dat daarvoor staat aangegeven,alleen het grijs water kunnen we nergens kwijt maar zoals we op meer plekken van de bevolking hoorden kunnen we dat in de openbare riolen lozen in de straatkolken in en aan de weg.

Aan het strand aan de overkant van de baai, waar wij staan met de camper, zijn er enkele tentjes waar je gezellig wat kan drinken en eten van de grill en er staan tafeltjes en stoelen buiten.

Aan de overkant van de weg ligt een camping maar die lijkt uitgestorven en er is weinig beweging.

Als we er een poosje staan worden we aangesproken door een man die hoort dat we Nederlands spreken en hij verteld ons dat hij ruim vijftien jaar in Nederland heeft gewerkt. Hij is inmiddels met pensioen en woont in een van de kleine bungalows aan de baai. Zijn vrouw moet nog een paar maanden werken en kan dan ook met pensioen en ze zullen dan samen hier blijven wonen omdat het zoute water goed is voor de psoriasis die de vrouw heeft, hij wijst naar zijn vrouw die lekker in het zeewater ligt en geniet van de heilzame werking. Volgens de man is op veel plekken aan deze Adriatische kust er een soort van kuuroord gevoel dat door velen hier wordt gedeeld.




Als de avond valt en we opnieuw worden getrakteerd op een mooie zonsondergang boven de baai nemen we de tijd en gaan we met onze stoelen voor de camper zitten en genieten onder de luifel en het genot van een kopje koffie van de frisse lucht en het mooie kleurenspel van de ondergaande zon.






















Als we 's avond na de koffie een avondwandeling gaan maken komen we opnieuw bij een militair complex en zien we de verlaten gebouwen. Deze stammen nét als op plekken waar we dit eerder tegenkwamen uit de tijd van het militaire bewind onder Tito waaronder Kroätië zwaar heeft geleden.


















Pula:
27-7-2015


Omdat Pula op de werelderfgoedlijst van Unesco staat hadden we in de planning opgenomen om daar ook heen te gaan voor een bezoek. Als we er aankomen blijkt dat het gedeeltelijk gesloten is voor publiek vanwege geplande optredens van een of ander muziekfestijn. Op een groot deel van de binnenplaats is een podium opgebouwd en kunnen we niet betreden.







Voor het maken van foto's is het even plannen waar we gaan staan om niet teveel van het podium en lampenstellages in beeld te krijgen maar het valt gelukkig redelijk mee. Helaas is er wel een deel van de kelders niet toegankelijk zodat we daar niet in kunnen en daarvan een en ander mislopen.















Links: de enige ingang waarvan we wel gebruik kunnen maken en een kleine blik in de kelders kunnen werpen.













In de kelder zien we een volledige bakkerij uitrusting die gebruikt werd om broden te vervaardigen en een druivenpers voor het maken van de wijnen die in die tijd veelvuldig werden gedronken. Ook liggen er wat amforen waar ooit wijn had gezeten en die bij de opgravingen naar boven waren gehaald.






Brijuni:
28-7-2015

Aan de kust van Kroätië ligt o.a. de eilandengroep Brijuni, en het voormalige Tito eiland ( hij heeft er ook gewoond in het gigantische villa complex ) waarbij ook een wildpark gevestigd is en waar je tegen betaling met een boot naartoe kunt varen. Op het grote eiland zijn meervoudige dinosaurussporen te vinden in de vorm van voetafdrukken.

Wij gaan niet naar het eiland maar nemen wel een rondvaart die ons om het eiland en een deel in de wateren van de zee voert omdat het eiland op het moment dat wij er zijn niet toegankelijk is.


De plaats is een druk bezochte toeristen trekpleister en het valt niet mee om een rustig plekje te vinden waar je ongestoord en vrij kunt zitten. en je wordt constant lastig gevallen door gasten die je te dure kaartjes voor een rondvaart willen verkopen.


Tijdens de rondvaart maak ik wat foto's van het Tito eiland en zien we wat bunkers en villa's waar ooi de dictator met zijn lijfwachten verbleef.


















Een van de bunkers











Links: Op het eiland hebben nu verschillende filmsterren hun intrek genomen in de huizen en  wonen er.












Motovun:
29-7-2015

















We rijden naar het bergdorp Motovun en vanuit de verte nemen we een paar mooie foto's van het landschap en het kasteel op de berg. 















Onderweg naar Opertalj:
29-7-2015


Onderweg naar Opertalj komen we een mooi gelegen parkeerplaats tegen waar we blijven staan voor de overnachting. Het uitzicht is er geweldig mooi zo bovenop de berg op ons privé plekje.




































Opertalj:
30-7-2015

Opertalj wordt een van de geheime plekjes van Kroätië genoemd en als je er rondloopt begrijp je waarom, het oeroude dorpje is een echte parel en zou tot de best bewaarde geheimen van Kroätië gerekend moeten worden, we struinen door het dorpje en genieten van het mooie weer en de oude gebouwen.

















Het kleine kerkje is duidelijk niet meer in gebruik maar staat er nog goed bij, van binnen stoffig maar in redelijk goed staat.














Rechts: Het "forum" waar vroeger de bevolking bijeen kwam om feestelijkheden en officiële bijeenkomsten te houden is goed onderhouden en herbergt een kleine tentoonstelling over de geschiedenis van het dorpje.






Links: Het forum van binnen gezien.





De smalle kleurige straatjes doen denken aan lang vervlogen tijden toen er nog geen auto's reden en alles te voet of met paard en wagen moest worden vervoerd.




















Als we hier wandelen lijkt het voor ons alsof we eeuwen teruggaan in de tijd en voelt alles warm en vertrouwd aan. Hier heerst géén drukte, hier is geen verkeersfile, hier heerst nog rust en kalmte.




















Oude gebouwen, smalle steegjes en weggetjes en hier en daar een poort waardoor je wandelt het is op veel plaatsen in Kroätië aan de orde van de dag en steeds weer verbazen we ons dat er nog zo véél van bewaard is gebleven.











Portoroz, zoutmuseum:
30-602015

We zijn op zoek naar het zoutmuseum bij Portoroz en we moeten de grens over naar Slovenië en dan links een afslag in, zo staat het tenminste op de kaart.
We passeren de grenspost aan Kroätische zijde en we vinden geen weg naar het museum, hmmm, dan maar terug de weg op en verder zoeken. We passeren de grenspost van Slovenië en zien een bedrijf met daarvoor een parkeerplaats maar géén weg naar het zoutmuseum, maar géén afslag naar het zoutmuseum dus keren we om en gaan weer door de grensposten en staan opnieuw in Kroätië.
Dit keer rijden we opnieuw de route maar nu langzaam zodat we de afslag niet zullen missen en komen wéér de grenspost in Slovenië voorbij hmmm nog steeds niets.
En opnieuw keren we terug om het nog een keer te proberen maar als we de grenspost van Kroätië passeren vragen we het aan een van de douaniers die ons toch écht naar een weggetje aan de linkerkant verwijst dat we nog stééds niet vinden totdat de douanier van Slovenië ons, iets duidelijker nu, uitlegt dat we het bijna onzichtbare zandpad moeten nemen en dat dat uiteindelijk naar het museum leidt. Als we er ingaan is het wel erg krap en zit het pad vol kuilen, we kunnen hier niet keren dus de enige optie is doorrijden tot we er zijn óf hopeloss vastlopen en helemaal achteruit weer terug moeten rijden. Dán komen we aan het eind van het pad en zien een klein houten hokje waar iemand in zit met daarop het opschrift "museum". We kloppen aan en kopen een kaartje om op het voormalige zoutwinningsgebied te komen en wandelen er een uurtje of twee rond en maken foto's.
Als we terug bij de ingang zijn verteld de jongeman ons dat het kaartje dat we bij hem gekocht hebben óók geldig is voor het "grote museum" iets verderop aan de weg in het dorp en dat we daar voldoende parkeergelegenheid hebben. Dát was dus de plek die we zochten en nu eindelijk ook konden vinden. In het dorpje iets verderop parkeren we de camper en bezoeken ook dit deel van het museum en zo is er weer een mooie dag gevuld. Als het tijd is om een drankje te nemen kopen we in het kleine café op het terrein koffie en thee en als we vragen naar de prijs vallen we bijna achterover.
De dame aan de bar vraagt ons € 1,60 voor 2 kopjes koffie, 2 glazen thee én nog voor ieder een heerlijke vers gebakken koek (gebak). Als ik uitleg dat we daar in Nederland nog geen glaasje water voor kunnen kopen kijkt ze me verbaast aan en zegt dat het leven hier nou eenmaal niet duur lijkt maar dat dit doodnormale dagelijkse prijzen zijn. Een flinke fooi is dus geen luxe en dat doen we dan ook graag en rekenen af met vijf euro.


In dit oude deel zijn de, meestal ingestorte, zoutbassins te zien waar vroeger het water verdampte tot er zout over bleef.

Op het terrein staan nog de huisjes waar vroeger de zoutwinners leefden met hun gezin, vaak in grote armoede en in ongezonde omstandigheden.




Hieronder het nog deels in gebruik zijnde gedeelte van het museum waar voor toeristische doelen nog zout gewonnen wordt door vrijwilligers en oud werknemers van het zoutmuseum..















Op dit deel van het museum wordt nog traditioneel zout gewonnen en kopen we bij de uitgang 10 kilo voor € 5,- om mee te nemen naar huis.

Het Fleur de Sél bassin
















Portoroz:
31-7-2015

Na het bezoek aan het zoutmuseum gaan we naar de camperplaats op het jachthaventerrein van Portoroz wat een klein stukje verderop aan de weg ligt om daar voor een paar dagen te overnachten en de viskwekerij van de familie Fonda te bezoeken.



Achter het terrein van de jachthaven is de mooie grote camperplaats waar we een plekje mogen opzoeken. Voor elke camper is er een stroomaansluiting en meer dan voldoende ruimte alhoewel je bij grote drukte op moet rekenen dat je zij aan zij staat.

Als we de camper hebben neergezet kijken we wat rond en wandelen we wat langs het water.







Vanaf de camping naast de jachthaven kan je over dit pad langs de zee lopen en kom je uit bij een klein industrieterrein waar we, na even zoeken, de Fonda Fish Farm vinden waar ik graag eens wilde kijken. Als we aankloppen blijkt dat we daarvoor een afspraak moeten maken en ik doe dat dan voor de volgende ochtend.


Om mee te mogen met de eerstvolgende rondleiding was geen optie omdat dat pas enkele weken later zou gebeuren en op de vraag of het niet eerder kon antwoordde mej. Fonda ( een van de zusters en eigenaars ) dat het morgen wel kon dan zou ze haar broer vragen of die ons wilde rondleiden ) Ik vraag wat de kosten zijn en voor ons wil ze wel een speciale prijs maken van € 25,-- p.p. en dáár zeg ik natuurlijk geen nee tegen.

We wandelen terug naar de camper en vertrekken op tijd naar de volgende bestemming.als de avond invalt genieten we alweer van een prachtig uitzicht en de ondergaande zon. ( ik heb hiervan helaas geen foto's meer terug kunnen vinden )




Fonda Fish Farm:
31-7-2015

De volgende dag gaat het richting de viskwekerij om op tijd te zijn voor de rondleiding.
Als we er aankomen blijkt dat we hélemaal alleen zijn en we mogen plaats nemen op een van de bankjes in de schaduw onder wat bomen. We wachten en denken dat er snel meer mensen zullen komen voor de rondleiding maar er komt niemand en tot onze verbazing stapt dhr. Fonda op ons af en legt uit dat we de enige gasten zijn. Hij verteld wat over de kwekerij en de hoge kwaliteit zeebaars die zij kweken. Élke vis krijgt een certificaat en de vis wordt alleen verkocht aan een selectieve groep afnemers ( waaronder een paar grote namen in de kokswereld, hotels in Oostenrijk en enkele lokale toprestaurants én ons eigen koninklijke huis, alhoewel hij dat niet mag bevestigen maar gebaren maakt die genoeg zeggen )

Als hij klaar is nodigt hij ons uit om plaats te nemen in zijn pas aangekochte boot waarmee hij toekomstige rondvaarten, voor selectieve gasten, zal gaan geven en verteld ons dat wij een heel bijzondere positie hebben, wij zijn namelijk de énige niet selectieve klant en normaliter geeft hij géén rondvaarten voor toeristen, wij zijn dus een bijzondere uitzondering en dát wil hij graag zo houden.

Als we dit horen voelen we ons natuurlijk erg bevoordeeld en genieten daar dubbel van.
















De vis wordt gekweekt in het helderste water en is van de hoogste kwaliteit.

















Een handje vol visvoer laat zien dat de visnetten boordevol zitten en de vis hapt er vrolijk op los.





Dhr. Fonda op zijn boot.


Na de rondleiding laat dhr. Fonda ons nog even een vers geslachte vis zien mét het bijbehorende certificaat en bied ons een glaasje wijn aan en kunnen we, als we willen, een stukje van zijn vis proeven die hij dan op de barbecue zal bereiden. De wijn nemen we aan maar de vis slaan we af, niet omdat we het niet lusten maar omdat het zo 's morgens voor ons nog te vroeg is voor een visje dat dan de hele dag in je buik wil rondzwemmen. Moe maar voldaan wandelen we dan weer terug naar de camper en vertrekken we op tijd naar de volgende bestemming.



Langs Triest:
31-7-2015


We rijden langs de Italiaanse stad Triest maar doen deze niet aan, Terwijl ik met mijn linkerhand de camera bedien rijden we door naar de volgende stop. 







Skocjan grotten:
1-8-2015


Één van de grotten die we bezoeken is de Skocjan grot waar we helaas binnen géén foto's mogen maken en de gids heeft al snél door dat er mensen zijn die dat tóch proberen en verbied het streng.










































Rechts, Marianne geniet als we buiten zijn even van de heerlijke zon, in de grot is het flink koel en dat beetje warmte komt nu goed van pas. 





*Voor alle foto's geld: geleend van het www, de rechten van de foto's berusten bij de oorspronkelijke eigenaars.



Postojna grot:
2-8-2015


In de Postojna grot gaan we in het begin met een treintje naar het startpunt en dát in een behoorlijk snelle rit. We worden meermaals gewaarschuwd vooral géén foto's te nemen tijdens de rit omdat je dan de snel naderende rotspunten niet ziet aankomen en een fikse dreun tegen je schedel het gevolg kan zijn. Terwijl Marianne oplet maak ik toch een paar foto's en we komen veilig aan bij het startpunt van de looptocht.









De druipsteenformaties zijn van zéér goede kwaliteit en zien er goed uit. Alhoewel je hier en daar ziet dat ze met behulp van wat snelbeton wat reparaties hebben uitgevoerd en de slijtage door het toerisme zijn sporen heeft achtergelaten moeten we toch toegeven dat de grot mooi is om te bezoeken.





De grot bevat opvallend veel dikke zuilen wat er op duidt dat het een erg oude grot is met een hoge kalkafzetting.

















De grotten van Postojna gelden als de mooiste grotten van Slovenië en alhoewel we er al veel gezien hebben is deze grot een belevenis op zich. Ik mag er gewoon fotograferen en daar maak ik natuurlijk gretig gebruik van. Marianne geniet met volle teugen van de mooie druipsteenformaties en we hebben alweer een mooie dag.








Predjama kasteel:
2-8-2015














Vandaag bezichtigen we het Predjama kasteel, een kasteel dat tegen een steile rots is aangebouwd en waar een deel van de kasteel kamers in de rotsen is uitgehakt of waar handig gebruik gemaakt werd van al aanwezige grotten.






Links: Op dit bankje zaten de edelen te genieten van het uitzicht over de vallei en de steekspelen op het veldje dat iets lager ligt. ( zie foto boven rechts )




Het kasteel was mooi om te zien en omdat de temperatuur buiten nog steeds ongelooflijk hoog was een fijn moment om even af te koelen in de grotkamers.





Sauris di Sotto:
2-8-2015


in de planning stond een bezoekje aan het bergdorpje Sauris di Sotto omdat daar een, voor Italiaanse begrippen, meesterlijke ham rokerij moest zitten die zijn kwaliteit hammen over heel Italië verkocht.


















Het mooie bergdorpje is klein en er staan maar enkele tientallen woningen en natuurlijk de "Prosciutto rokerij" waar bijna alle bewoners werkten. Dit dorpje kon zich verheugen op de lekkerste hammen en de fijnste gerookte spek.

We staan met onze camper op de bij het bedrijf horende camperplaats en het lukt me om een privé rondleiding te regelen,  voor de volgende dag, met de eigenaar van  Prosciuttifico Wolf.
Normaal gesproken word er maar op twee dagen per maand rondleidingen gegeven in dit seizoen maar als ik uitleg dat we op doorreis zijn én ik stapelgek ben op hammen, gerookt spek 
en Prosciutto lacht hij en zet voor morgen een afspraak in de agenda, om negen uur 's morgens zal het zover zijn.


De rest van vandaag brengen we door bij de camper en als de buurtjes er lucht van krijgen dat wij morgen een privé rondleiding krijgen vragen ze of ze bij wijze van uitzondering mee mogen. We geven toe en laten ze meegaan met onze toer maar als de volgende dag aanbreekt blijkt dat deze mensen het op het héle camperpark hebben verteld en hondsbrutaal iedereen hebben meegevraagd op ónze rondleiding.

Als de eigenaar ontdekt wat er loos is bied hij ons aan de rondleiding weliswaar te doen máár wordt iedereen verzocht zich iets op de achtergrond te houden, waar niemand van het onbeschofte gezelschap zich natuurlijk aan houd. Op een gegeven moment richt de eigenaar zijn uitleg nog uitsluitend aan ons en is niet blij met de zichzelf uitgenodigde gasten en laat dat ook vrij duidelijk merken.




Aan het eind van de rondleiding wordt er een proeverij georganiseerd zodat iedereen de Prosciutto en het gerookte spek en natuurlijk ook worst kan proeven en alweer blijkt het onfatsoen van de anderen. In rap tempo verdwijnen de plakjes Prosciutto en spek in hun mond en weten ze niet hoe snel ze moeten vertrekken, wij worden nog wél even bedankt, dat dan weer wel maar daar blijft het bij en terug op de camperplaats kijkt niemand meer naar ons om en worden we nog maar matig gegroet.

Marianne en ik gaan na de rondleiding terug naar de camper en drinken een kopje koffie en nemen een broodje en als dan in de middag het winkeltje naast de rokerij open gaat kopen we er een flinke voorraad Prosciutto, spek en worst die we mee nemen naar huis. De winkelman bedient ons vriendelijk en kijkt met enige minachting naar de alweer op brutale wijze aanwezige andere gasten van de camperplaats en als we terug in de camper zij besluiten we om niet te lang te blijven hangen hier en willen we zo snel mogelijk doorreizen. Voor óns was het bezoek geslaagd, met een klein beetje prikkelingen maar toch, en mochten we óóit weer in de buurt zijnzullen we zéker een nieuw bezoekje brengen aan Prosciutterio Wolf.




Ampezzo:
4-8-2015





Onderweg naar Misurima, waar we op de camperplaats willen overnachten komen we langs Ampezzo en nemen we op een parkeerplaatsje langs de weg een kopje koffie en nemen er wat foto's van de mooie omgeving.







Het is hier erg bergachtig en de omgeving is bijzonder mooi, voorbij elke bocht die we nemen zien we nieuwe sprookjesachtige taferelen en we kijken onze ogen uit.










Misurima:
5-8-2015

In de planning hadden we opgenomen dat we in Misurima een paar dagen op de grote camperplaats zouden blijven staan en als het weer het toeliet verder naar boven zouden terkken om uiteindelijk op de camperplaats Rifugio Auronzo te kunnen staan voor één of meer nachten.


In het mooie dorpje aan het meer wandelen we even rond en nemen er een ijsje en koop ik ook nog een mooie wandelstok met traditioneel houtsnijwerk.







Op de camperplaats in het dal is het erg druk en moeten we eerst nog wachten tot er een plaatsje vrij komt, het is er stoffig en onvriendelijk maar je hebt een plekje.







Érgens daarboven moet de camperplaats voor onze volgende overnachting(en) zijn en met die gedachte nemen alle ongemakken op deze camperplaats voor lief en maken we ons niet al te druk.











Als de zon ondergaat maak ik nog wat foto's en de roze rotsen springen er uit als in een sprookje.









De kleuren zijn uitzinnig en de hemel lijkt in vuur en vlam te staan door de weerkaatsing van de roze granieten bergen.











Rifugio Auronzo:
7-8-2015

Omdat iedereen natuurlijk op de camperplaats bovenop de berg wilde staan was het er zó druk dat je een "nummertje" moest trekken om toegelaten te worden. Elke dag werd geregistreerd hoeveel er naar boven ging en hoeveel er terug kwamen zodat er boven geen problemen ontstonden en dus moesten wij netjes onze beurt afwachten.

Als dan het licht op groen staat en er weer een aantal camper naar boven mogen zijn ook wij aan de beurt en klimmen naar boven.

Als hoogtepunt van deze vakantie had ik een overnachting bovenop de berg  gepland en Marianne had nog geen idéé wat ons te wachten stond als we de berg op rijden.

Als we er aankomen zijn er niet zo heel veel plekken maar na een uurtje of twee komen er redelijk veel plaatsen vrij en kunnen we direct aan de rand van de parkeerplaats gaan staan met een gewéldig uitzicht op de vallei voor ons.


Omdat we volgens de bordjes met regels niet dwars mogen gaan staan zetten we de camper met de kop naar de vallei om zoveel mogelijk uitzicht te hebben.




Het is hierboven zó mooi dat we een deel van de uitgestippelde wandeling naar het refugio nemen en over de bergpaden verder naar boven gaan.



Indrukwekkende rotspartijen en prachtige vergezichten.



















































Het uiteindelijke doel, de refugio Auronzo waar we een lekker koel glas bier nemen en wat eten voordat we aan de terugweg beginnen
Voetjes omhoog en genieten maar.
















Als we, bij aankomst, op de Alpenweide vóór de camper zien dat er allerlei namen zijn gevormd met de witte steentjes die daar liggen besluit ik dat wij dat ook gaan doen en ik er de naam van mijn "maatje" ( kleinzoon ) Giuliano wil schrijven om te bewaren als aandenken.


Nú zijn we opa en oma en dát zal de wereld weten ook :) en als kersverse en trotse opa werk ik me een slag in de rondte om Giuliano zijn naam zo mooi mogelijk uit te schrijven met de stenen die er liggen en na ruim een uur staat het er dan GIULIANO met op de achtergrond het geweldige uitzicht. Dát moet natuurlijk ook op beeld worden vastgelegd als bewijs en maak ik een paar foto's.


Mijn allergrootste vriendje.















Met dit uitzicht :) genieten we nog en als het tijd is om de berg te verlaten is dit in ons geheugen gegrift en zullen we deze gewéldige en bijzondere ervaring nooit meer vergeten.



Passo Valparola:
8-8-2015


Op de Valparola pas is in de eerste wereldoorlog hard gevochten en daarvan zijn er nog resten van bunkers en gangen te vinden. In de planning was dus een bezoek hieraan gepland en we wandelen over de hoogste randen van de bergkam.


































Hier bevind zich ook een klein museum dat de geschiedenis van deze plek weergeeft.


En kan je in een deel van de gerestaureerde loopgraven rondlopen.



















Paso Falzarego:
9-8-2015


De Falzarego pas is een wintersportplek waar we een wandeling boven op de berg in de eeuwige sneeuw maken. We gaan met een lift ruim 80 meter omhoog en als we boven zijn genieten we van het uitzicht.























Omdat het de laatste weken erg warm is mogen we niet op de skipistes lopen en worden we gewaarschuwd voor het aanwezige lawinegevaar.

In het gebied is wel een heel mooie wandelroute waarvan we een link stuk wandelen in de mooie omgeving.


 De zon schijnt en het is ook hier behoorlijk warm.



















Het wandelpad is voorzien van genoeg plekjes om even te gaan zitten en te genieten van het uitzicht, wat we dan ook graag doen.




























Hierboven is er een loopgravenstelling en gangenstelsel dwars door de rotsen die tijdens de eerste wereldoorlog gebruikt werden om te voorkomen dat de "vijand" langs de bergroutes Italië in zou trekken.









Aan zowel Oostenrijkse als Italiaanse zijde lagen de troepen in stelling om elkaar in de gaten te houden. In de kleine gangen maak ik nog een paar foto's.












Hier de ingang van één van de gangenstelsels door de hoge bergen die de grens tussen Italië en Oostenrijk vormen.















































Onderaan de berg, grenzend aan de camperplaats is er een stukje grond dat ruw bezaaid is met rotsblokken die uit de grond omhoog steken, dit zijn pieken van rotsformaties die hier omhoog steken.
Met de lift naar boven.



Nationalpark Hohe Tauern:
10-8-2015

















In het nationaal park Hohe Tauern wandelen we langs de rivier die vanaf de watervallen van Krimml naar beneden stroomt.
















Langs de weg staat een kapelletje dat in de rotsen is gebouwd, althans een deel ervan bevindt zich in de rots en er is een voorgevel tegenaan gemetseld. Het kerkje zie er aan de binnenkant mooi uit en wordt nog steeds gebruikt door de lokale bevolking.









Een man is bezig met het maken van handgemaakte picknick banken en zitmeubilair.







We wandelen nog een flink stuk verder en gaan dan een klein stukje omhoog om een watervalletje te bekijken, als weer beneden zijn is het weer tijd om terug te gaan naar de camper.

Onderweg rusten we nog een paar keer en komen moe en tevreden aan. We nemen er nog een drankje en gaan dan in bed, de camper staat hier op de parkeerplaats en we krijgen toestemming van de waard om te overnachten.

















Krimml:
10-8-2015



We rijden verder naar het plaatsje Krimml waar we de waterval willen gaan beklimmen en zetten de camper bij het hotel op de camperplaats.





Als we 's middags een stukje gaan wandelen lezen we dat er elke avond een water en lichtspel is bij de fontein in het dorp, dáár gaan we natuurlijk heen en genieten van de mooie voorstelling.























De volgende dag trekken we de stoute schoenen aan en begeven ons naar de waterval, daar aangekomen is het nog een behoorlijke klim en hebben we al onze krachten nodig om boven te komen.



Het is een prachtig gezicht en ook het uitzicht is er mooi, ondanks het alweer erg warme weer is het langs de hele waterval tijdens de klim behoorlijk koel en vooral boven is het er zelfs zo fris dat je heerlijk afkoelt en daar genieten we dus dubbel van.






Veel rusten onderweg en bijkomen van de inspanningen en zo komen we stukje bij beetje boven.








Deze waterval, in natuurpark Hohe Tauern,  is één van de grootsten van Oostenrijk en wordt door veel toeristen bezocht.



Het natuurpark Hohe Tauern was het laatste punt van onze vakantieplanning en we reizen de volgende dagen terug naar huis, de vakantie zit er weer op.